Hitte, stoelendans en baby schildpadjes

Ayubowan (hallo)!

De eerste week is voorbij gevlogen! Op dinsdag ben ik begonnen in het ziekenhuis op de afdeling neurologie. Het was best een schok. Het ziekenhuis is erg vies(ik vraag me af of iemand ooit ook maar iets heeft schoongemaakt daar) en erg vol. Mensen komen om 04:00 naar het ziekenhuis en dan is het hopen dat je aan de beurt komt die dag. Om 08:00 zouden we beginnen met de afdelingsrondes, maar dat werd uiteindelijk 09:00. De afdelingsrondes zijn een rare gewaarwording. Er zijn 2 "hoofddokters", 15 andere dokters en ongeveer 10 studenten. Met deze hele stoet mensen schuiven we rond in een ruimte van ongeveer 20 m2 met 12 bedden erin. De dokters staan vooraan en de studenten daarachter. Dit betekent dat je als student de patiënt nauwelijks ziet en werkelijk waar geen woord verstaat van wat er gezegd wordt. Ik keek al snel verveeld rond, maar de Sri Lankaanse studenten bleven zeer geïnteresseerd kijken en knikten af en toe, alsof ze er álles van konden verstaan (geloof me, dat was onmogelijk). Op random momenten worden de studenten ineens naar voren geroepen, dan moeten we met zijn tienen rond het bed staan en worden er vragen op ons afgevuurd. En als ze genoeg gevraagd hebben moet je weer naar achter schuivelen. Dit hele gebeuren duurt ongeveer 3-4 uur. Als de dokters zin hebben gaan ze daarna de studenten nog lichamelijk onderzoek leren. Er wordt dan eerst wat uitgelegd en voorgedaan en vervolgens zeggen ze: 'pak maar een patient en ga maar oefenen'. Vervolgens pakten de studenten een random patiënt en begonnen ze met onderzoek zonder ook maar een woord tegen de patiënt te zeggen. De patiënten lieten het allemaal maar toe, ondanks dat de meesten echt enorm veel pijn hadden. Ik heb volgens mij de hele tijd met open mond toegekeken.

Op donderdag kwam ik weer op de afdeling als de voorgaande dagen, maar er was op de patiënten na bijna niemand. Een dokter die er toevallig was begon me een beetje uit te lachen en zei dat het vandaag kliniek dag was en dat ik twee verdiepingen naar beneden moest. Dus dat deed ik maar. Ik vroeg verbaasd of we dan later op de dag afdelingsrondes gingen doen, maar dat doen ze niet op de kliniek dag. Maakt niet uit hoe ziek je bent, je moet maar wachten op de volgende afdelingsdag. Kliniekdag is kliniekdag! Om bij de kliniek te komen moest mezelf door een enorme meute mensen duwen en uiteindelijk zag ik daar de andere studenten staan. Het was een ruimte van maximaal 10m2 met daarin 25 mensen en een mini ventilatortje. De medisch studenten moesten de medische voorgeschiedenis uitvragen aan de patiënten in deze wachtkamer. Ondertussen wisselde iedereen continu van stoel en gingen de mensen in verschillende deurtjes naar binnen, kwamen weer naar buiten en dan gingen ze weer ergens anders naar binnen om vervolgens weer te gaan zitten. Ze hebben het me geprobeerd uit te leggen, maar ik zag totaal geen logica in deze stoelendans dus ik heb geen flauw idee wat daar allemaal gebeurde.

Op een gegeven moment moesten we naar binnen in één van de deurtjes. Daar zat de hoofddokter op een stoel achter een bureautje en wij moesten er allemaal omheem komen staan. Vervolgens werden er patiënten binnen geroepen. Sommige kwamen binnen en dan gaven ze een papiertje aan de dokter, de dokter keek niet eens naar dat papiertje en drukte er een stempel op. En vervolgens ging de patiënt weer naar buiten zonder dat er ook maar een woord werd gezegd. Andere patiënten gingen we heel uitgebreid bespreken en dan werden er een hoop vragen aan ons gesteld. Ondanks dat de studenten en dokters best oke engels spreken, hebben ze een enorm accent en spreken ze sommige woorden gewoon heel vreemd uit. Daarnaast is het de gewoonte hier om zachtjes te praten en mensen niet aan te kijken. Dus ik had heel veel moeite om de vragen te verstaan en ik moest steedst vragen om de vraag te herhalen. Dat was wel een beetje vervelend, want op een gegeven moment begonnen ze me er belachelijk om te maken. Maar goed, blijkbaar is dat hoe het gaat hier!

Vrijdagochtend zijn we vroeg vertrokken om richting het strand te gaan! Het is echt ontzettend heet hier (37 graden!) in Kandy. Vooral in het ziekenhuis is dat best pittig omdat je een lange broek aan moet, dichte schoenen en dan ook nog een witte jas eroverheen moet dragen. Na een uur ben je al doorweekt van het zweet... Op het strand zou het 'maar' 32 graden zijn met een lekker briesje! Dus ik had veel zin in deze verkoeling. De reis zou 6 uur duren. Onderweg zijn we gestopt bij een turtle hatchery, waar ik de meest schattige baby schildpadjes ooit heb gezien! Ze graven de schildpadeieren 's nachts op uit het strand en broeden de eieren uit. Daarna blijven de baby schildpadjes nog drie dagen (totdat hun navelstreng gesloten is) en vervolgens worden ze weer vrijgelaten in de zee. Dit om de kans op overleven te vergroten. We zijn onderweg ook nog gestopt bij het tsunami museum. Dat was heel indrukwekkend, want eigenlijk alles wat we nu zagen was compleet weggespoeld 10 jaar geleden. Het museum is van een vrouw die haar dochter is verloren door de tsunami. Ze heeft allemaal foto's verzameld en deze opgehangen in de overblijfselen van haar huis van voor de tsunami. Er hingen echt heftige foto's tussen die ik maar niet op internet ga plaatsen. Wat heel mooi was dat het museum werkte op basis van donaties. Alle donaties werden geschonken aan het kankerfonds, ze neemt alleen wat geld eruit om te eten. Ze zou het geld kunnen gebruiken om haar oude huis weer op te bouwen, maar dat wil ze niet.

Na het heftige bezoek aan het museum reden we verder naar het strand. En het strand was prachtig(zie foto's)!!! We hebben hier eigenlijk niet zoveel gedaan, gewoon een beetje gezwommen en in de zon gelegen. Maar ik heb er van genoten!

Zo dat was een heel verhaal... En ik heb niet eens alles kunnen vertellen wat ik heb meegemaakt! Ik vergeet steeds foto's te maken van het ziekenhuis, maar dat zal ik volgende week doen.

Groetjes!!!